Abioueka

De Susu zijn afstammelingen van hun Manding-voorouders die oorspronkelijk in de bergachtige grens tussen Mali en Guinee woonden. Ze werden ooit geregeerd door Sumanguru Kanté – een Susu-leider, maar daarna werden ze geregeerd door het dertiende-eeuwse Mali-rijk. In de vijftiende eeuw migreerden ze naar het westen naar het Fouta Djallon-plateau van Guinee, terwijl het Mali-rijk uiteenviel. Susu-mensen waren van oudsher animist.

Het Fula-volk domineerde de regio vanaf de Fouta Djallon. De Fulani creëerden een islamitische theocratie en begonnen daarna slavenaanvallen als onderdeel van de Jihad die veel West-Afrikaanse etnische groepen beïnvloedden, waaronder de Susu-bevolking. In het bijzonder de Jihad-inspanning van Fulani-elites die in de jaren 1720 begonnen met een theologisch gerechtvaardigde slavernij van het niet-islamitische volk, leidde ook tot een succesvolle bekering van voorheen animistische volkeren tot de islam. De politieke omgeving bracht het Susu-volk ertoe om zich in de 17e en 18e eeuw tot de islam te bekeren, samen met verdere migratie naar het westen en het zuiden naar de vlakten van Guinee.

De Europeanen uit het koloniale tijdperk arriveerden eind 18e eeuw in de Guinee-regio van de inwoners van Susu voor handel, maar raakten politiek betrokken tijdens het tijdperk van de Temne-oorlogen die het Susu-volk samen met andere etnische groepen aanvielen. [16] Terwijl Temne Britse steun zocht, zocht de Susu de Fransen. De regio splitste zich, met Temne-sprekende Sierra Leone-regio’s die met het Britse koloniale rijk gingen, en Susu-sprekende Guinee-regio’s die eind 19e eeuw tijdens de Scramble for Africa deel gingen uitmaken van het Franse koloniale rijk.

Maatschappij en cultuur

De Susu wonen bij hun uitgebreide familie. Polygynie is een geaccepteerde praktijk omdat de islamitische wet mannen toestaat om maar liefst vier vrouwen te hebben. Dit wordt niet altijd toegepast omdat het hebben van meerdere vrouwen meer middelen vereist dan de meeste mannen. De mannen zorgen voor hun gezin door de rijstvelden te bewerken, te vissen of handel te drijven. De vrouwen koken het eten en zorgen voor de kinderen. Ze houden zich vaak bezig met kleine handel, meestal met groenten die ze in hun tuin hebben grootgebracht. Vaak hebben vrouwen hun kamer of hut naast het verblijf van hun man, waar ze bij hun kinderen zullen verblijven.

Meer dan 99% van Susu is moslim en de islam domineert hun religieuze cultuur en praktijken. De meeste islamitische feestdagen worden gevierd, de belangrijkste is de viering die volgt op de ramadan (een maand van gebed en vasten). Het Susu-volk heeft, net als andere Manding-sprekende volkeren, een kastensysteem dat regionaal wordt aangeduid met termen als Nyamakala, Naxamala en Galabbolalauba. Volgens David Conrad en Barbara Frank vertonen de termen en sociale categorieën in dit op kasten gebaseerde sociale stratificatiesysteem van Susu-mensen gevallen van lenen alleen uit het Arabisch, maar de kans is groot dat deze termen zijn gekoppeld aan Latijn, Grieks of Aramees.

De ambachtslieden onder Susu-mensen, zoals smeden, timmerlieden, muzikanten en barden (Yeliba), juweliers en leerbewerkers, zijn afzonderlijke kasten. Het Susu-volk gelooft dat deze kasten afstammen van de slaven uit de middeleeuwen. De Susu-kasten zijn niet beperkt tot Guinee, maar zijn te vinden in andere regio’s waar Susu-mensen wonen, zoals in Sierra Leone, waar ze ook verbonden zijn met het historische slavernij-systeem dat in de regio bestond, zegt Daniel Harmon. De Susu-kasten in de regionale moslimgemeenschappen kwamen veel voor en werden eind 19e en begin 20e eeuw door sociologen geregistreerd.

Sommige Susu combineren hun islamitische geloof met traditionele overtuigingen, zoals het bestaan ​​van geesten die in bepaalde gebieden wonen, en het geloof in tovenaars die de macht hebben om in dieren te veranderen, kwade spreuken op mensen uiten of mensen genezen van bepaalde kwalen.

De Susu zijn voornamelijk boeren, met rijst en gierst als hun twee belangrijkste gewassen. Er worden ook mango’s, ananas en kokosnoten verbouwd. De vrouwen maken van palmnoten verschillende soorten palmolie. Oude Susu-huizen waren meestal gemaakt van modder- of cementblokken, afhankelijk van de beschikbare middelen.